تجلی عاطفی دو رنگ سیاه و سفید در خیال جاهلی

دوره­ی جاهلی، از نظرسبک شناسی دوره­ی وصف های دقیق است. معشوق در ابیات آغازین چکامه های بلند جاهلی با رنگ های زنده و مهیج خودنمایی می کند و مصادیق رنگ سفید در میان سایر رنگ ها کاربرد بیشتری دارد. از سوی دیگر, رنگ سیاه در تصویر شاعر غالباً تنها به کار نمی رود, بلکه با سفید درمی آمیزد تا از رهگذر این تضاد, زیبایی بیافریند. در بسیاری از مواقع, رنگ ها از جایگاه اصلی خود دور می شوند و آینه ای برای انعکاس رنج و شادی آدمی در این دوره می گردند. از یک سو رنگ سفید بر آزادگی, خوش بینی, پاکی, خوش بختی, شهرت, پرسش و غیره دلالت می کند و از سوی دیگر رنگ سیاه بر کینه, اندوه, بدبینی, فقر, خشک سالی, فراق و بدبختی دلالت می نماید. پژوهش حاضر می کوشد نگرش و حساسیت عرب را نسبت به رنگ ها, بویژه دو رنگ سفید و سیاه با روش تحلیل محتوای اشعار شاعران دوره­ی جاهلی مورد بررسی قرار دهد؛ حساسیتی که در چکامه های دهگانه و پاره ای از اسطوره ها و باورهای دینی پیش از اسلام نمود پیدا کرده است.